Een groepje kleine elfjes zaten warm
bij elkaar gekropen in hun huis diep onder de wortels van een grote
eikenboom. Ze waren veilig en knus in hun kleine grot die bekleed was
met paardenbloemenpluis, vogelveren en gedroogd mos.
Buiten blies een koude wind en de
sneeuw viel zachtjes naar beneden om de aarde te bedekken met een
witte deken. “Ik zag de Zonnekoning vandaag.” zei het elfje met
de naam Roos, terwijl ze haar mossige mantel strakker om zich heen
trok. “Hij zag er zo oud en moe uit terwijl hij door het bos
wegliep. Wat is er met hem aan de hand?”
“De Grote Eik zegt dat hij dood
gaat.” antwoorde Narcis.
“Dood? Oh wat moeten we doen!” riep
kleine Veldgras uit. Hij begon te huilen. “Als de Zonnekoning
doodgaat zullen onze kleine plantenvriendjes niet groeien. De vogels
zullen niet komen om weer te zingen. Het zal voor altijd winter
zijn.” Lila, Narcis en Vlierbloesem probeerden hun vriend te
troosten, maar ze waren allemaal verdrietig. Terwijl ze daar bij
elkaar gekropen zaten, hoorden ze iemand kloppen op hun kleine deur.
“Doe open elfjes!” riep een luide
stem. “Waarom verstoppen jullie je, in plaats van mee te doen met
onze midwinterviering?” Roos opende de deur en de kleine gnoom
Bruine Knobbel drong naar binnen.de sneeuw van zijn bruine jas en
hoed schuddend.
“We zijn te verdrietig om feest te
vieren.” zei Narcis terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. “De
Zonnekoning gaat dood, heb je dat niet gehoord?
“Hij is al dood malle elfjes.”
Bruine Knobbel zijn ogen stonden vol pretlichtjes. “Haast je nu,
anders zijn jullie te laat voor het feest.”
“Hoe kun je nu blij zijn en lachen?”
Vlierbloesem stampte op de grond en fronste naar de gnoom.
“Als de Zonnekoning dood is, zal het
altijd winter zijn, dan zien we de zon nooit meer.”
“Malle elfenkinderen.” Bruine
Knobbel pakte Narcis bij de hand en trok haar omhoog. “Er is een
geheim over Midwinter, wil je niet weten wat het is?”
De elfjes keken verrast naar hem op.
“Een geheim?” zeiden ze tegelijk. “Wat voor geheim? We zijn nog
maar jonge elfjes, we hebben nog nooit Midwinter meegemaakt.”
“Kom kijken, kom kijken! Pak jullie
mantels en ga mee naar de eiken.” Bruine Knobbel danste en sprong
om ze heen. “Haast jullie, haast jullie, niet zo traag. Naar het
heilige eikenbos, hup door die sneeuwvlaag.” Hij danste door de
deur en verdween.
“Wat bedoelde die gnoom?”vroeg Roos
terwijl ze haar mantel pakte die gemaakt was van van rozenblaadjes
die bij elkaar werden gehouden door spinnenwebben en die gevoerd was
met dons.
“Ik weet het niet, maar de Vrouwe
woont in het heilige bos.” Veldgras zette haar hoed op. “Misschien
als we de Godin bezoeken, dat zij ons kan vertellen wat Bruine
Knobbel bedoelde.”
De elfjes verlieten hun knusse kleine
huisje en sjokten door de sneeuw naar het heilige eikenbos.
Het bos was aardedonker, alleen de maan
scheen tussen de dikke dennentakken en tussen de kale takken van
esdoorn en hagedoorn door. Het was erg moeilijk voor ze om door de
sneeuw te waden, omdat ze heel erg klein waren. Terwijl ze door de
natte sneeuw ploeterden, bibberend in de koude sneeuwvlaag kwamen ze
een vos tegen.
“Waar gaan jullie naar toe elfjes?”
vroeg de vos. “Naar het heilige bos.” antwoorden de elfjes. “Klim
maar op mijn rug, ik zal jullie er snel naar toe brengen.” De vos
knielde neer zodat de elfjes makkelijk op zijn rug konden klimmen en
rende weg door het donker bos.
“Luister.” zei Lila toen ze het
heilige bos naderden. “Iemand zingt een vrolijk lied, een heleboel
iemanden zingen liederen!”
De muziek werd door de wind naar de
elfjes toegedragen in de koude maanverlichte nacht. Het was de
mooiste muziek die de elfjes ooit hadden gehoord. De vos droeg de
elfjes helemaal naar de grote steen in het midden van de cirkel
eiken, toen knielde hij neer.
“Kijk!” riep Vlierbloesem terwijl
ze van de vos zijn rug in de sneeuw gleed. “Daar staan het Meisje,
de Moeder en de Wijze oude vrouw. En wat zijn er veel anderen van het
kleine volkje.”
“Ze lachen en zijn allemaal blij.”
zei Lila terwijl ze naar alle aanwezige wezens keek. “Alle dieren
zijn er ook.” fluisterde Narcis . “Waarom kijken ze allemaal naar
de Moeder?”
De elfjes bewogen zich nog dichter bij
de grote steen waar de 3 vrouwen op zaten. De Moeder hield een
bundeltje in haar armen, waar ze lief naar lachte. Het Meisje bukte
zich en nam de elfjes zachtjes op haar handen. Ze hield ze dichtbij
de Moeder zodat ze konden zien wat ze in haar armen hield.
“Een baby!” riepen de elfjes. “Een
nieuwe baby, kijk eens hoe hij straalt.”
“Hij is de nieuwgeboren Zonnekoning.”
vertelde het Meisje stralend.
“Maar Bruine Knobbel en de Oude Eik
zeiden dat de Zonnekoning dood was.” antwoorden de elfjes haar.
“Hoe kan dit kleine babietje de Zonnekoning zijn?”
“Dat is het grote geheim van
Midwinter.” De Oude Wijze Vrouw raakte het wangetje van de baby
zachtjes aan met haar gerimpelde hand. “Elk jaar komt de
Zonnekoning op de donkerste dagen naar de grote steen in het heilige
eikenbos om daar te sterven. Ik breng zijn ziel naar de Moeder zodat
zij hem nieuw leven kan geven. Dit gaat voor alle levende wezens zo,
niet alleen voor de Zonnekoning.”
“Bedoel je dat alles wat leeft dood
gaat en weer opnieuw gaat leven?” De elfjes keken verwonderd naar
de kleine Zonnekoning, die zo heerlijk in zijn moeders armen lag.
“Jazeker kleintjes.” zei de Wijze
Oude Vrouw. “Er komt nooit een eind aan het leven. Dit is het grote
verborgen geheim van Midwinter.”
De elfjes lachten, ze waren zo blij. “Ik denk dat dit kleine Zonnekind geschenken moet krijgen.” zei Roos. “Ik zal hem laten zien waar de eerste wilde rozen in bloei staan in de vroege zomer.”
“En ik zal hem leren de vogels te
roepen en te luisteren naar de liederen van de wind.”zei Narcis.
“Wanneer hij ouder en sterker is,”
zei de Moeder, “dan zullen de bloemen gaan bloeien wanneer hij ze
aanraakt, de vogels zullen terugkomen om te zingen en de lucht zal
warm zijn door zijn adem. De winter zal dan een poosje vertrekken en
de Zonnekoning zal met jullie spelen en rennen in het bos.”
De kleine elfjes zongen voor het
Zonnekind. Liederen over de lente die zou komen, over de heerlijk
geurende bloemen, de zoemende bijen en alle geheimen van het bos. En
alle wezens van het woud zongen met hun mee.
Toen bracht de vos de elfjes terug naar
hun warme knusse huisje onder de wortels van de Grote Eik. Daar
droomden ze heerlijke dromen en wachten ze op de komst van de lente
en het plezier wat ze dan met Zonnekoning zouden hebben.
Bron onbekend, vertaald door Carolien Hansen
Afbeeldingen (oa Daniela Drescher) zijn als ansichtkaarten verkrijgbaar bij: www.uilenelf.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten