Geschenken in de duisternis

Het was duister en stil in het land van de mensen. De zon had zijn kracht verloren en moeder aarde was in slaap gevallen.
Toch waren de mensen niet verdrietig, moeder aarde had hun veel geschenken gegeven en vader zon had zijn licht de hele zomer lang warm op hun laten schijnen. Nu was het hun tijd om te rusten en tijd voor de mensen om te geven en te stralen.
Toen het in de avonden donker was geworden, dachten de mensen aan al hun geliefden die naar de andere wereld waren vertrokken en voelden ze dichtbij. Ze legden kleine offertjes als geschenk voor hun voorouders en dankten hen voor de gift van hun leven.

De kinderen van de mensen begonnen prachtige lampions en lantaarns te maken van knollen, pompoenen, papier en lijm.
Ze droegen hun licht rond in het land van de mensen zodat iedereen het kon zien. De mensen gaven de kinderen allerlei lekkernijen tijdens hun rondgang.
Een paar weken later was het weer tijd voor een feest vol geschenken, daar kwam de goedheiligman door de lucht aangevlogen op zijn trouwe paard. Ze stopten bij ieder huis om geschenken door de schoorsteen te laten glijden voor de kinderen van de mensen.
Het was een tijd van dankbaarheid, de lichtjes van de mensen straalden.
Ondertussen was het aan de hemel steeds duisterder geworden en moeder aarde sliep steeds vaster, maar er was iemand die klaarwakker was en vol vreugde. De godin had bemerkt dat het zonnekind weer in haar buik begon te groeien. De mensen vierden dit geluk met haar, vol blijde verwachting van dit prachtige geschenk.
Toen het leek alsof het niet duisterder kon worden in hun land, staken de mensen kaarsen aan, elke week zetten ze er 1 bij in afwachting van de weeën van hun godin.

Terwijl niemand het zag brachten kleine kaboutertjes in deze tijd van wachten geschenken van zorg en aandacht naar de mensen. Alles wat leefde droeg bij aan het verlichten van het land van de mensen. De mensen vierden feest en waren vol vertrouwen.
De buik van de godin werd ronder en voller. De kaarsen van de mensen branden steeds feller. Hoe duisterder het werd, hoe feller het licht van hun vertrouwen kon schijnen. En net toen ze dachten dat het niet duisterder kon worden, hoorden ze het baringslied van hun godin.
Het prachtige zonnekind was weer terug op aarde. De mensen waren vol vreugde ze hingen lichten in de takken van de bomen die zelfs in het duister nog groen waren gebleven. Dit licht op de donkerste dag van het jaar, in de altijd groen blijvende bomen was vol van de belofte dat het leven altijd wederkeert.
Hoewel het zonnekind nog veel sliep, begon hij steeds meer te groeien en te stralen. Tot zijn stralen zo fel waren dat ze moeder aarde wakker kusten. Samen brachten ze het leven in het land van de mensen terug. Alles werd groen, er groeiden weer heerlijkheden op de akkers. De mensen genoten ervan en waren dankbaar en gelukkig.

Een verhaal voor de wintertijd van Carolien Hansen
De plaatjes zijn als postkaarten verkrijgbaar bij: www.uilenelf.nl