Podere deel 2

Podere was een jongen die opgroeide in de wereld en hij deed wat er gebeurd met de meeste jonge mensen, hij kwam op het punt waarop hij zijn kindertijd achter zich moest laten en zijn jeugd begon. En terwijl hij op dat punt aan kwam, kwam er een vraag op in zijn hoofd, 2 vragen zelfs. De ene vraag was: “Heb ik iets om aan deze wereld te geven?” en de andere vraag was: “Heeft deze wereld iets aan mij te geven?” Zijn ziel begon te branden van deze vragen, zijn geest begon te branden van deze vragen. “Ben ik hier met een reden?”

Omdat hij deze vragen niet zelf kon beantwoorden dacht hij aan de vroedvrouw die had geholpen toen hij ter wereld werd gebracht, want iedereen zei dat ze wijs was. Dus ging hij naar haar toe en zei: “Ik heb 2 brandende vragen: 'Heb ik iets om aan deze wereld te geven?' en 'Heeft deze wereld iets aan mij te geven?”

De vroedvrouw luisterde aandachtig want ze wist dat ieder jong mens er naar snakt om gehoord te worden.
Toen zei ze: “De tijd is gekomen voor jou om het dorp te verlaten, de wereld in te gaan en de antwoorden op je vragen te zoeken. Iedereen die oud genoeg is om zijn kindertijd achter zich te laten, is klaar om op de queeste van hun leven te gaan. Het is tijd voor jou om te gaan.”

Podere ging naar zijn familie, zijn vader en zijn moeder en zei: “Ik ben klaar om te vertrekken. Ik ben klaar om de wijde wereld in te gaan, om naar de Heilige Heuvels te gaan. Om te ontdekken of ik iets aan de wereld te geven heb en of de wereld iets aan mij te geven heeft.”

Zijn ouders gaven hem hun zegen, zoals mensen gewoon waren te doen en zijn moeder gaf hem voedsel en water mee.

En al snel vertrok Podere uit zijn dorp met alleen een klein beetje voedsel en een klein beetje water op zak. Hij liet alles wat hij kende achter, hij liet iedereen die hij kende achter en liep regelrecht de Heilige Heuvels in. Hij liep de heuvels op en liep de dalen in. Terwijl hij daar rondzwierf viel het hem op dat er meer jonge mensen waren die daar rond zwierven. Sommige waren depressief, andere in de war.

Hij deed zuinig met zijn voedsel en water, maar hij liep zover dat hij op een gegeven moment zijn voedsel en water opraakte. Toch liep hij door, de 2 vragen herhalend in zijn hoofd.

Eindelijk op een dag, zag hij heuvelmensen bij een paar grotten, hij liep naar ze toe en zei: “Luister, ik ben al lang onderweg, ik zoek de antwoorden op 2 vragen: 'Heb ik iets om aan deze wereld te geven?' en 'Heeft deze wereld iets aan mij te geven?” De heuvelmensen namen hem mee naar hun grotten en zeiden: “We zullen je helpen, maar eerst moet je iets eten en drinken.”

Ze wachten tot hij rustig zat en had gegeten en gedronken en toen zeiden ze: “Wees voorbereidt, want de wereld heeft je iets te geven.” En toen haalden ze uit een geheime bergplaats zijn geschenken tevoorschijn, die daar waren gebracht door de vroedvrouw na zijn geboorte. Ze brachten hem zijn groene mantel en zijn kruik gevuld met water.

De heuvelmensen zeiden: “Dit zijn de geschenken die jij meebracht voor de wereld en nu geeft de wereld ze aan je terug.”

Podere was verbaasd en wist natuurlijk niet wat hij met deze geschenken moest doen, ook al had hij ze zelf meegebracht in de wereld.

Het waren geschenken van hem voor de wereld, maar tegelijk gaf de wereld deze geschenken aan hem.

De heuvelmensen zeiden: “We sturen iemand met je mee die eenzelfde soort geschenken voor de wereld heeft als jij, hij zal je helpen met leren wat je met deze geschenken kunt doen.

Ieder geschenk is uniek en bedoeld om te gebruiken voor alle wezens op aarde. Daarom is deze aarde een mooie plaats, een heilige plaats.”

Zo begon Podere met zijn training. Hij leerde hoe hij zijn geschenken moest dragen, hoe hij ze vast moest houden, hoe hij ze moest gebruiken en waar zijn geschenken voor bedoeld waren. Hij leerde de waarde van zijn eigen talenten kennen.

Hij was een goede student, hij leerde alles en was erg volhardend net als hij was geweest met zijn vragen.

Toen wist hij wat hij moest doen, hij bedankte zijn leraren uit de heuvels en zij gaven hem hun zegen en hij liep terug naar zijn dorp en begon zijn talenten te delen met de mensen daar, want het bleek dat zijn groene mantel en zijn kruik met water bedoeld waren om regen te maken.

Omdat het dorp op zo'n droge dorre vlakte lag, werden zijn geschenken enorm gewaardeerd.

Podere klom naar zijn speciale plaats dicht bij de wolken en trok zijn groene mantel aan en sprenkelde iets van het water uit de kruik op de wolken, dit zorgde ervoor dat het begon te regenen.

De regen voedde de gewassen die de mensen lieten groeien. Iedereen had genoeg voedsel en voelde zich verzadigd, deels dankzij de geschenken van Podere.

Iedereen begon op te kijken naar Podere en zijn geniale talenten, maar Podere bleef nederig, want hij wist dat hij zijn geschenken met een reden had gekregen, namelijk om ze weg te geven aan de anderen.

Dus deed hij zijn werk in de wolken en als hij dat niet deed legde hij zijn geschenken in de speciale kleine grot waar hij zijn geschenken bewaarde.

Vrije vertaling van een verhaal van Michael Meade.